میگو برای برخی از اشخاص مزه بسیار لذیذ و دلچسبی داراست بخصوص وقتی با پوششی از آرد سوخاری بخوبی برشته گردیده باشد، اما یکسری از افراد نه‌تنها از قیافه این ملخ دریایی خوششان نمی‌آید بلکه بوی زهم آن را هم نمی‌پسندند . عده دیگری نیز میباشند که میگو را به برهان ارزش بالایی که دارد در برنامه غذایی‌شان وارد نمیکنند .
مقدمه می بایست بگوییم علاوه بر میگوی سوخاری با میگو میتوان غذاهای متنوعی همچون میگو پلو، قلیه میگو و خورش میگو تهیه و تنظیم کرد . زمانی از میگو در غذاهایی به چهره هم پا با مواد دیگر استعمال شود بر اندازه پرس‌های طعام افزوده می شود . به این ترتیب با یک کیلوگرم میگو میتوان براحتی از تعدادی نفر پذیرایی کرد و در مقایسه با غذاهایی که با گوشت، مرغ یا ماهی تنظیم میگردد در صورتیکه میگو ارزان‌تر نباشد گران‌تر نمی باشد .
نکته مهم‌تر آن که میگو به استدلال بها غذایی مضاعف بالایی که دارااست صرف می‌کند برایش هزینه و آن را در برنامه غذایی‌تان وارد فرمایید . در صورتیکه میگو بخوبی پخته یا این که از ادویه‌جات و سبزیجات مختلفی هنگام طبخ آن به کارگیری شود، بوی زهمش از دربین میرود و ذائقه‌پسند می شود .
این را نیز بدانید گهگاه بعضا خانواده‌ها برای صرفه اقتصادی ترجیح میدهند از ناگت میگو به کارگیری کنند . اضطراری هست بدانید بخش اعظم ناگت‌ها را پیاز، نشاسته، نمک، چربی و آرد سوخاری تشکیل میدهد و در این ترکیبات، تنها ردپایی از گوشت میگو وجود دارد که در‌صورتی‌که به اعتنا بیندیشیم متوجه می‌شویم پول میگوی تازه را داده‌ایم، البته خمیری با مزه میگو خورده‌ایم .
تفاوت
ارزش میگوها در چیست؟ میگو هر چه ریزتر باشد در مقایسه با میگوهای درشت یا این که به اصطلاح شاه‌میگو، بافت لطیف‌تری داشته و بخصوص برای سالمندان و کودک ها قابلیت و امکان جویدن و هضم خوب تر و جذب بالاتری دارد، اما چرا میگوهای ریز و درشت در بازار قیمت‌های متفاوتی دارد؟ این تفاوت ارزش به درصد زواید آنها مربوط میگردد . میگوهای گرانقدر در مقایسه با اشکال ریز 30 درصد کل بدنشان مشتمل بر ضایعاتی زیرا رمز و دم و پوست هست ولی در میگوهای ریز این زواید بخش بیشتری از تن میگو را شامل میگردد و به 50 درصد می‌رسد . در سود تفاوت قیمت میگوهای ریز و درشت به بها غذایی آنان مربوط نمی‌شود و همگی اشکال میگوها ارزان، گران، ریز، درشت، سرتیز، هندی، موزی، ببری و . . . بها تغذیه‌ای یکسانی دارد .
انواع میگو , پروتئین
آب
های اسیدی؛
-
در استخرهایی با جمعیت های فیتوپلانکتونی بسیار در طی موارد زیر:
مرگ
یک شکوفه فیتوپلانکتونی؛
در
شبکه‌های‌اجتماعی به علت تنفس فیتوپلانکتونی؛
در
طی هوای ابری؛
- در استخرهایی با توشه کود آلی زیاد یا غذادهی بسیار .
سطح ها دی اکسید کربن در استخرهای Clarius در تایلند معمولا به 30 تا 40 میلی گرم در لیتر می رسد؛
- انتقال ماهی: ماهی ها دی اکسید کربن دفع می کنند، به این ترتیب هنگامی توده زنده متعددی از ماهی در حجم کمی از آب محصور می شود، ممکن میباشد غلظت های مضاعف دی اکسیدکربن ساخت شود . ساخت دی اکسید کربن هنگامی بدتر میباشد که ماهی ها در کیسه های محصور دربردارنده اکسیژن حمل می شوند .
احتمال تولید خلل ها دی اکسید کربن در مخازن باز مجهز به هواده کمتر است؛
- آن‌گاه از استعمال از علف کش ها ممکن میباشد غلظت های دوچندان دی اکسید کربن در آب های طبیعی ایجاد شود .
غلظت های فراوان دی اکسید کربن آزاد می تواند برای ماهی مضر باشد . دی اکسید کربن بازدارنده اخذ اکسیژن محلول می شود . در فیض اثرات منفی CO₂ در شرایطی که اکسیژن محلول زیر باشد، بخش اعظم می شود . در تنفس کنندگان هوا همچون Clarias و Ophicephalus، 90 درصد از دی اکسید کربن در امتداد پوست و آبشش ها به آب دفع می شود . به نظر می رسد غلظت های بیرونی مضاعف با این تبادل تداخل دارد که مشکل‌ها تنفسی و استرس ساخت می نماید .
برخی از راهبردهای عمومی در ذیل آمده است:
50
تا 60 میلی گرم دی اکسید کربن در لیتر آب
مهلک برای بسیاری از جور های ماهی که طولانی مقطع در معرض آن قرار دارا هستند .
12
تا 50 میلی گرم دی اکسید کربن در لیتر آب
اثرات مضاعف زیانبار که ممکن می باشد دربرگیرنده استرس تنفسی و ایجاد سنگ همگی در برخی نوع ها شود .
دی
اکسید کربن با رویه های مختلفی می تواند از آب حذف شود:
-
هوادهی شدید؛
-
ارتقا pH با افزودن هیدروکسید کلسیم (آهک هیدراته):
Ca(OH)₂
+ 2CO₂ --------------> Ca(HCO₃)₂
باید احتیاط شود تا در استخرهایی با قلیاییت آهک بیش از مقدار استفاده نشود چون آهک مازاد ممکن میباشد منجر ارتقاء pH شود که ممکن میباشد به طور بی واسطه برای ماهی مضر باشد یا این که در شرای غلظت آمونیاک کل بسیار باشد غلظت آمونیاک غیریونیزه را افزایش دهد .
تست های میدانی نشان داده هست که نسبتاً 1 میلی گرم در لیتر از آهک هیدراته (آب خورده) می تواند 1 .68
میلی گرم در لیتر از دی اکسید کربن را بزداید؛
-
کنترل جمعیت های فیتوپلانکتونی و توشه زیستی از روش تراکم دهی، غذادهی و کوددهی صحیح؛
- پباده سازی استخر: استخرهای ناچیز عمق روباز کمتر از استخرهای عمیق سرپوشیده با خلل ها دی اکسید کربن رو به رو میباشند .
بخش
ششم: سولفید هیدروژن
سولفید هیدروژن به وسیله باکتری ها در آب های کم اکسیژن ایجاد می شود . این ترکیب در سیستم های رشد ماهی که توشه زیستی زیادی دارند معمول می باشد (برای نمونه در استخرهایی که کوددهی شدید شده اند یا این که در زیر مزارع رشد متراکم در قفس) .
HS⁻
: یون سولفید یونیزه شده
H₂S
: گاز سولفید هیدروژن یونیزه نشده
گاز سولفید هیدروژن یونیزه نشده برای ماهی سمی میباشد .
تکنیک های آنالیز «سولفید کل» را اندازه گیری می نماید (همانند آمونیاک) . نسبتی از این سولفید کل که به فرم گاز سمی سولفید هیدروژن می باشد با pH ارتباط دارااست (جدول 9) .
جدول
10: سولفید هیدروژن کل به فرم گازی سمی در 25 سکو سانتی گراد
pH
درصد
PH
درصد
5 .0
99 .0
7 .5
24 .4
5 .5
97 .0
8 .0
9 .3
6 .0
91 .1
8 .5
3 .1
6 .5
76 .4
9 .0
1 .0
7 .0
50 .6
عمده گونه های ماهی به شدت به گاز سولفید هیدروژن با اهمیت می باشند .
سطح های سمی چنین است:
0 .002 تا 0 .4
میلی گرم در لیتر
اثرات فراوان زیانبار که به مدل ماهی بستگی دارد، مشتمل بر آسیب آبشش .
0 .01 تا 5 .3
میلی گرم در لیتر
اثرات مرگ آور که به مدل قضیه پرورش بستگی داراست .
در آب هایی که به نیکی اکسیژن دار گردیده اند، سولفید به سولفات اکسیده می شود . اکسیژن دار نگه داشتن مطلوب آب بهترین منش توقف تشکیل سولفید هیدروژن و زدودن آن از سیستم، به خصوص نزدیک رسوبات میباشد .
طی سال ۱۳۸۳ تعداد ۶۱۵۰۰ قطعه میگو همراه با نماد گذاری رهاسازی گردید .
علی رغم اینکه ردیابی میگوهای رهاسازی شده از گذشته و در سطح وسیع برنامه ریزی نشده بود با این وجود تعدادی از میگوهای نشانه گذاری گردیده در فصل صید میگو در صید صیادان مشاهده گردید که از نظر رویش وزنی با دقت به مقطع کوتاه رهاسازی تا صید مجدد و مسیر سفر قابل دقت و اهمیت بود .
از آنحایی که میگو از آبزیان دشوار پوست بوده و برای رشد نیاز به پوست اندازی دائمی دارد به کار گیری از علامت هایی که به تن جانوران الصاق می گردد کاربرد نداشته ودر چهره به کار گیری همپا با پوست اندازی از بدن مو جود قطع می گردد . بنابراین برای آرم گذاری در میگو از مواد لاستیکی رنگی ارتجاعی استفاده می شود .
این مواد در رنگهای متعدد بصورت فسفری و غیر فسفری در دنیا عرضه می‌شود که به وسیله سرنگ های مخصوص این مواد در تن جانور کاشته می شود . . از میگوهایی با وزن ۲/۰گرم تا میگوهای بالغ برای این فعالیت در حیث گرفته می شود . سه نقطه از تن میگو برای تزریق مواد رنگی مطلوب میباشد که هرسه قسمت در بند ششم یا بند انتهایی بدن قرار دارد .
در بند ششم میتوان مواد را در بخش قدامی ویا سطح های جانبی چپ و راست تزریق کرد . از سمت انتهایی بند ششم کار تزریق انجام میگردد بطوریکه مواد از بخش انتهایی بسمت قبل بخش جنبش کند و باید اعتنا نمود تا از تزریق به بخش پنجم بدن خودداری شود در غیر این فیس و به ویژه در میگوهای فراتر از ۵ گرم این مواد جنبش کرده و در پوست اندازی از در میان می روند . تزریق باید به آرامی در لایه سطحی ماهیچه انجام شود .چنانچه به عمق نفوذ نماید بعد از آن از رویش میگو قابل روئت نخواهد بود و برحسب وزن تن حدود ۱ میلیمتر از سوزن سرنگ وارد بدن می شود . در هنگام تزریق در بخش جانبی باید دقت نمود که آسیبی به طناب عصبی وارد نگردد . و تزریق در جهت و به موازات آن انجام شود .
برحسب هر ناحیه رهاسازی گردیده هم می توانایی از یک رنگ خاص استعمال نمود تا پس از صید دوباره بتوان براساس داده ها تصویب شده گذشته به مسیر و طول سفر پی برد .
برای برنامه ریزی اصولی در برنامه باسازی ذخایر جنوب علاوه برهمکاری و شرکت کردن کشورها ی ناحیه ضروری میباشد تا اداره های ذیربط از قبیل شیلات و موسسه تحقیقات شیلات و دانش کده ها در سطح مملکت با برنامه پژوهشی مدون و اعتبار کافی با اهمیت بیشتری به این زمینه بپردازند .
بطور کلی رهاسازی دریایی سامانه فراوان مناسبی برای ارتقاء یا باز سازی پایدار جمعیت هایی میباشد که رو به کاهش است . لیکن متاثر از عامل ها متعددی هست .
که حداقل۴ دلیل پایین را باید مد نظر قرار داد: دسته
نوع و ادغام جمعیت طبیعی مقایسه
کانال و ارتباطات غذایی نوع های رهاسازی شده با جمعیت طبیعی بهبود
و تصحیح محفظه زیست عامل ها
تاثیر پذیر در صید مجدد مشتمل بر مکان رهاسازی ، بازه اجرای برنامه و استمرار آن ، مقدار و توانمندی شکارگرها نتایج نشان می دهد رهاسازی دریایی هنوز در سطح ابتدایی میباشد و رویکرد زیادی برای رسیدن به انگیزه مورد دلخواه وجود دارد .که بایستی تشریک مساعی در این زمینه تقویت و گسترش یابد .